Κάτι από Ανάσταση…

 

Έφαγα ένα avocado κι αναρωτήθηκα αν θα μπορούσα να φυτέψω το κουκούτσι κι αν θα 'πιανε σε μια γλάστρα στη βεράντα.

Το έψαξα στο διαδίκτυο. Ανακάλυψα ολόκληρη αλληλουχία σταδίων που έπρεπε να ακολουθήσω. Μέθοδος. Δεν είναι τίποτα πολύπλοκο, μάλλον απλούστατο είναι, απλώς πρέπει να κάνεις αυτά που λένε οι οδηγίες και να έχεις υπομονή. Περιμένεις πολύ…

Βλέπεις μονάχα ένα κουκούτσι μέσα στο νερό· ένα κουκούτσι που όλοι πετάμε στα σκουπίδια, διότι σε πρώτη φάση ο εγκέφαλός μας το εκλαμβάνει ως νεκρό. Είναι σκληρό, ξερό, κρύο… όλα τα αντίθετα απ' όσα υποδηλώνουν τη ζωή και την προοπτική ανάπτυξης -έτσι ακριβώς δείχνουν βεβαίως εξωτερικά και τα αυγά, το κέλυφος από το σπέρμα κάθε έμβιου όντος.

Όσο περνάει ο καιρός τόσο και πιο πολύ ξεραίνεται, ζαρώνει, μαζεύει, λες "Αποκλείεται να βγει κάτι απ' αυτό το πράγμα. Μάλλον να το πετάξω". Ή πάλι... αφού έτσι λένε στο διαδίκτυο -παλιά λέγαμε "Το είπε η τηλεόραση"- αποφασίζεις να το περιμένεις λίγο ακόμα…

Κάποια στιγμή απ' την πολλή ξηρασία αρχίζει κι ανοίγει, όπως ανοίγουν οι πληγές ενός κατάκοιτου. Στην κάτω πλευρά πρώτα. Κι ύστερα σκάει μια άσπρη μυτούλα. Είναι η ρίζα. Μετά από καιρό σκάει κι από πάνω κι αρχίζει αργά-αργά να σκαρφαλώνει προς τον ήλιο ένας λεπτός κορμάκος -του αρέσει πάρα πολύ ο ήλιος, ολοφάνερα- κι ύστερα από καιρό εμφανίζονται 2 φυλλαράκια κι ύστερα άλλα 2...

Όταν πια είναι ένα μικρό, χαριτωμένο φυτάκι, λες “Τώρα να το φυτέψω” κι έρχονται και σου λέν' οι συμβουλές: "Όχι, κόφ'το στη μέση να ενισχύσεις την ανάπτυξη. Και όταν με το καλό φτάσει εκεί που ήτανε πριν το κόψεις, τότε θα το φυτέψεις".

Έπιασα λοιπόν κι εγώ και το 'κοψα μ' ένα ψαλίδι, μπραφ, μάτωσε η ψυχή μου, του 'φαγα όλα τα φυλλαράκια και τ' άφησα σκέτο κορμούλι. Όμως αυτό μαράζωσε και μάζεψε και κάτι ελάχιστα φυλλαράκια που είχαν απομείνει στη βάση του κιτρίνισαν κι αυτά με τον καιρό και έπεσαν. Πάει, είπα από μέσα μου, χαμένοι τόσοι μήνες… Τ' άφησα όμως, μπας και…

Μετά από καιρό παρατήρησα άξαφνα πως είχαν μεγαλώσει πολύ οι ρίζες του. Κι ύστερα σα να 'βγαζε ο κορμάκος μάτια -μάτια δέντρινα εννοώ, όχι σαν τα δικά μας. Και τώρα τα μάτια αυτά έγιναν παρακλάδια, λεπτά ακόμα μα όχι εύθραυστα σαν τα παλιά φυλλαράκια· μια ρώμη, μια στιβαρότητα διαφαίνεται παρ' όλο το νεαρόν της ύπαρξής τους.

Έχουν στ' αλήθεια δύναμη μέσα τους, όπως είχε και το κουκούτσι που έδειχνε τόσο άχρηστο, τόσο δίχως ελπίδα. Κι ήθελε μόνο λίγο νεράκι, ήλιο, μεράκι και υπομονή για ν’ αποδείξει πως η ζωή είναι παντού κρυμμένη και ανυπομονεί να εκφραστεί -ακόμα και μέσα από 'να σεμνό ποτηράκι, μπροστά από 'να άχαρο παραθύρι της πόλης…

Και πως συχνά πρέπει ν' αφήσεις κάτι από σένα να πεθάνει, να χαθεί, για να μπορέσεις να εξελιχθείς.

Αλεξία Ηλιάδου