Έκλεισα ραντεβού με το «Χαμόγελο του Παιδιού» για να
προσφέρω εθελοντικά την βοήθειά μου στα παιδιά που φροντίζει αυτός ο σύλλογος.
Δεν το έκανα από φιλανθρωπία, το έκανα διότι μου αρέσει να ασχολούμαι με τα παιδιά,
έχω την αίσθηση πως μου δίνουν πάντα περισσότερα απ’ όσα τους δίνω· πάνω απ’
όλα τη χαρά της ζωής. Η λέξη φιλανθρωπία έτσι κι αλλιώς μου φαίνεται αστεία: να
αγαπάς το ίδιο σου το είδος θα έπρεπε αν μη τι άλλο να είναι αυτονόητο, όχι να
σε χαρακτηρίζει ως «καλό» και «ηθικό» άνθρωπο.
Αλλού όμως είναι το θέμα. Σε όποιον κι αν ανέφερα την επιθυμία μου αυτή -μα σε όποιον κι αν το ‘πα!!- όλοι μου απάντησαν λες κι ήταν συνεννοημένοι: «Καλά, χαζή είσαι; Σ’ αυτές τις οργανώσεις είναι όλοι κλέφτες! Εκμεταλλεύονται την καλοσύνη του κόσμου!» Προσωπικώς δεν έχω ιδέα ποιος είναι κλέφτης και ποιος όχι -χωρίς στοιχεία δεν μπορείς να εξαπολύεις κατηγορίες δεξιά κι αριστερά-, αλλά στην προκειμένη δεν μ’ ενδιαφέρει κιόλας ιδιαιτέρως. Εγώ το χρόνο μου θέλω να αφιερώσω, δεν φαντάζομαι να έχουν βρει τρόπο να μου τον κλέψουν κι αυτόν. Θα πηγαίνω εκεί, θα βλέπω τα παιδάκια, θα τους μιλάω, θα παίζω μαζί τους… όλα αυτά θα είναι φαντάζομαι πραγματικότητα, οπότε δεν θα πάει χαμένος ο κόπος μου.
Αλλά και στην περίπτωση της χρηματικής βοήθειας, η αδελφή
μου π.χ. έχει «υιοθετήσει» εδώ και χρόνια ένα κοριτσάκι στην Αιθιοπία. Όλη κι
όλη της η υποχρέωση είναι να στέλνει 300 ευρώ το χρόνο. Με 300 ευρώ το χρόνο
φροντίζεις ένα ορφανό παιδί από την Αιθιοπία να μην βρίσκεται στους δρόμους, να
πηγαίνει σχολείο κ.λπ. Διάφοροι λοιπόν καλοθελητές προσπαθούν όλα αυτά τα
χρόνια να την πείσουν πως είναι ηλίθια και πως πετάει τα λεφτά της, τα οποία
τσεπώνουν κάποιοι επιτήδειοι. Εκείνη όμως δεν στέλνει απλώς τα λεφτά. Κάθε
χρόνο πηγαίνει η ίδια στην Αιθιοπία και επισκέπτεται το ίδρυμα. Το κοριτσάκι
της είναι όντως εκεί, μεγαλώνει, είναι υγιές, μαθαίνει αγγλικά και είναι μια
χαρά. Οπότε η απάντηση της είναι πάντα: «300 ευρώ δίνω. Κι αν τρώνε τα 50, κι
αν τρώνε τα 100, το κοριτσάκι ωφελείται. Κι εγώ παίρνω τη μεγαλύτερη χαρά απ’
όλους που το βλέπω χρόνο με το χρόνο να μεγαλώνει και να είναι καλά!»
Ναι, η φιλανθρωπία είναι ένας από τους πολλούς στίβους
«ευγενούς άμιλλας» όλων των λαμογίων παγκοσμίως. Τίποτα δεν μένει ανόθευτο από
την βλακεία των ανθρώπων. Διότι περί βλακείας πρόκειται: της απόλυτης βλακείας
ότι έχει κάποιο νόημα η ζωή όταν τη ζεις μέσα στην εξαπάτηση του συνανθρώπου,
την αδικία, την καταστροφή του περιβάλλοντος, την απόλυτη εντέλει εξύψωση και
διαχωρισμό του κάθε εγώ. Όταν δεν καταλαβαίνεις πως είσαι μέρος αυτού του
κόσμου άρρηκτα δεμένος με όλα, δεν είσαι ένα ανεξάρτητο κομμάτι που μπορεί να
ευτυχήσει μεμονωμένα.
Όμως, όλα αυτά τα γεγονότα εκμετάλλευσης της προσφοράς
αποτελούν συνάμα και δικαιολογία στα χείλη και τις συνειδήσεις όλων εκείνων των
ανθρώπων που απλά δε νιώθουν την ανάγκη να βοηθούν. Δεν είναι επιλήψιμο αυτό,
δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να βοηθά αν δεν το θέλει. Όμως μην χρησιμοποιείς
φθηνές δικαιολογίες: πάντα υπάρχει τρόπος να παρακάμψεις τη βλακεία των
ανθρώπων και να προσφέρεις. Φτάνει μόνο να το θέλεις, αληθινά, με την ψυχή σου.
Κι όταν κάνεις κάτι με την ψυχή σου, εσύ είσαι και ο πρώτος που γεμίζει χαρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου