Υπάρχουν κι άλλα

Ήμουν Ινδία. Οι Ινδοί κάνουν κάθε μέρα πανηγύρια. Και την υπόλοιπη ημέρα προετοιμάζονται ψυχολογικά για τα πανηγύρια. Ε, δεν πάει έτσι μπροστά ένας λαός.

Επίσης μένουν με τους γονείς τους μέχρι να γεράσουν. Ε, δεν πάει έτσι μπροστά ένας λαός.

Είναι καλοί άνθρωποι, είναι σαν κι εμάς, φιλόξενοι, καλοπροαίρετοι, αλλά τεμπέληδες. Αν κάποιος εισαγάγει στην Ινδία την ιδέα του φραπέ θα γίνει πλούσιος. Όχι όλοι βέβαια, όπως παντού, πουθενά δεν είναι όλοι ίδιοι, έχουν καταπληκτικούς softwareάδες, καταπληκτικούς γιατρούς… Αλλά σε σχέση με τον πληθυσμό τους είναι λίγοι. Οι υπόλοιποι έχουν υποστεί την ύπνωση των Άγγλων, που τους πότιζαν όπιο να μην επαναστατούν στα χρόνια της αποικιοκρατίας, και τώρα έχουν μείνει με τις αναμνήσεις μιας πανάρχαιας σοφίας, έναν διάχυτο ραγιαδισμό, και αμορφωσιά. Όπως εμείς.

Είναι και λαός ανάδελφος. Όλοι οι Ινδοί βρίζουν όλους τους Ινδούς. Όπως εμείς.

Κι από την άλλη… ήμουν σε ένα μέρος με ανθρώπους μαζεμένους από όλον τον κόσμο. Ανθρώπους νέους… γύρω στα 25 κατά μέσον όρο. Ξεσηκώθηκαν απ’ όλον τον πλανήτη να συναντηθούν στην Ινδία με έναν κοινό σκοπό· να μυηθούν σ’ αυτήν την περιβόητη σοφία των Ινδών. Την πανάρχαια φιλοσοφία και πράξη της yoga. Γιατί η νέα είπαμε: ρέκλα και προσευχή να έρθει ο ξένος να τους σώσει.

Οι περιέργως αφυπνισμένοι αυτοί άνθρωποι λοιπόν -μικρά παιδιά για τα μέτρα μας- έζησαν την οδύσσεια ενός ξενιτεμένου μόνο και μόνο για να φτάσουν. «Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια και με τους φίλους… όχι τους παλιούς· τους καινούριους». Για να φτάσουν στη μέση του πουθενά. Με αγάπη στην καρδιά, αγάπη για το διαφορετικό, αγάπη για τον άνθρωπο. Υπέροχα παιδιά. Χωρίς φοβίες, χωρίς παραινέσεις από τους δικούς τους «Μα πού θα πας, παιδί μου, να πάθεις χολέρα;» Χωρίς παρωπίδες στο μυαλό, χωρίς φράχτες στην καρδιά τους.

Και με αυτοπειθαρχία. Έφτασαν στην άλλη άκρη του κόσμου για να μπουν σε ένα τρελό πρόγραμμα, δύσκολο, είχαν όραμα και κέφι να μάθουν. Σοφά παιδιά… Προχωρημένα παιδιά… Ένας τέτοιος λαός, πανανθρώπινος λαός, ναι… θα πάει πολύ μπροστά.

Σ’ αυτόν το «λαό» πιστεύω και προσεύχομαι. Αυτός ο λαός θα γυρίσει τα ρολόγια πίσω και θα κάνει την αρχαία γνώση πράξη και καθημερινότητα. Ο λαός που ξέρει να προσπαθεί, ώστε να είναι καλά, να νιώθει καλά, ψυχή τε και σώματι, να είναι ευτυχισμένος, να είναι ενωμένος. Αγαπημένος. Μέχρι να φτάσει στο ποθητό σημείο: να γίνονται όλα αυθόρμητα, χωρίς προσπάθεια. Μέχρι η σωστή ζωή να γίνει δεύτερη φύση τους.

Οι επιλογές μας είμαστε. Σε όλα συνηθίζουμε μετά την πρώτη κρυάδα. Οπότε δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από το να επιλέγουμε καλά. 

Να επιλέγουμε το αληθινό μας συμφέρον.

Αλεξία Ηλιάδου