ΑΣ ΣΥΝΥΠΑΡΞΟΥΜΕ

Χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει, μέσα στην κρίση και μυαλό δεν βάζουμε… Οι πολιτικοί μας κυκλοφορούν με πλαστές πινακίδες, οι υπεύθυνοι για το χρηματιστήριο αθωώνονται, ο αναπληρωτής διευθυντής εξοπλισμών επί Τσοχατζόπουλου παραδέχεται ότι είχε πάρει μίζα 16 εκ. δολαρίων –φανταστείτε πόσα είχαν πάρει όλοι οι άλλοι- και κανείς δεν ξαφνιάζεται... έχουμε χάσει την αίσθηση και τις διαστάσεις…

Κι εμείς οι απλοί πολίτες συνεχίζουμε να χαιρόμαστε την θαλπωρή του τζακιού μέσα στο σπίτι μας και ας δημιουργούμε μίαν ασφυκτική ατμόσφαιρα έξω απ’ αυτό, λες και δεν κυκλοφορούμε εμείς, λες και δεν μας αφορά το θέμα… Και ως δικαιολογία το μελό μάς κρέμεται απ’ τα χείλη, σαν άλλοι Ξανθόπουλοι, σαν άλλες Βούρτσες (για όποιον δεν γνωρίζει ήταν παλιοί ηθοποιοί που έπαιζαν πάντα στις ελληνικές ταινίες τα απ’ τη μοίρα κυνηγημένα «παιδιά του λαού»), άξαφνα λοιπόν από την Prada περάσαμε στο «Είμαστε τόσο φτωχοί, αν δεν ανάψουμε το τζάκι θα πεθάνουμε από το κρύο»… Λες και το τζάκι είναι φθηνό… Λες κι οι φτωχοί είναι από τζάκια…

Απλά δεν βάζουμε μυαλό. Οι γενιές μας έχουν ποτίσει διαφθορά και φιλαυτία, πρέπει μάλλον να υποστούμε κάποιο είδος σχιζοφρενικού σοκ –πώς γίνονται άξαφνα κάτι δολοφόνοι ακραιφνείς Χριστιανοί; κάπως έτσι- για να αλλάξουμε νοοτροπία. Νοοτροπία, όχι χαρακτήρα, γιατί ο χαρακτήρας δεν αλλάζει, πάντα ακραίοι θα είμαστε, απλά θα στεκόμαστε δίπλα στην άβυσσο της μίας ή της άλλης πλευράς και θα βριζόμαστε πάλι.

Δεν παρατηρούμε, δεν βλέπουμε, πώς λειτουργούν τα πάντα γύρω μας, πώς συνεργάζονται προς όφελος όλων; Πώς η καρδιά ή το συκώτι μας σηκώνει αγόγγυστα το βάρος των καθημερινών του καθηκόντων, όχι γιατί πρέπει, μα γιατί γι’ αυτό είναι φτιαγμένο, αυτό ΕΙΝΑΙ, και όσο είναι υγιές είναι και ήρεμο και ευχαριστημένο με αυτό που ΕΙΝΑΙ, και δεν σηκώνει μπαϊράκι ενάντια σε όλα τ’ άλλα όργανα, να κάνει ό,τι γουστάρει, γιατί έτσι γουστάρει, και «Ποιος είσαι ‘σύ, ρε πάγκρεας, που θα μου πεις εμένα;»…

Κι η θάλασσα φτάνει μέχρι τις παρυφές της όχθης και πάλι μαζεύεται, κι όλοι οι πλανήτες τηρούν αιώνια την τροχιά τους, έλκονται κι απωθούνται αρμονικά και συντηρούν δίχως θυμό το ηλιακό τους σύστημα… Δεν παίρνουν φόρα ο ένας κατά του άλλου, ποτέ δεν συγκρούονται, μόνο αν τύχει κάποιο συμβάν βίαιο και μοιραίο… Δεν φθονεί ο Κρόνος τον Άρη γιατί είναι κόκκινος, ούτε μισεί ο Πλούτωνας το Δία γιατί είναι μεγαλύτερός του… Συν-υπάρχουν.

Καλά μας Χριστούγεννα… Ας τα περάσουμε χαλαρά κι αγαπησιάρικα.

Κι είθε το 2014 να μας κάνει πιο ήπιους… και πιο επιεικείς. Καλή χρονιά σε όλους μας!

Αλεξία Ηλιάδου