Γράφω το άρθρο ακριβώς μετά την πρόκριση της εθνικής μας
ομάδας στους 16 του Μουντιάλ. Διαβάζω σχόλια, ότι το πέναλτυ ήταν πέτσινο,
συλλογισμούς του τύπου αν θα έπρεπε ο Σαμαράς να πει πως δεν ήταν πέναλτυ για
να είναι "ηθικός", ότι είμαστε γελοίοι που πανηγυρίζουμε ένα
"ψεύτικο" αποτέλεσμα κι ότι απλά η τύχη μας ευνόησε…
Η τύχη λοιπόν, καλοί μου μίζεροι "ηθικοί" άνθρωποι
της χώρας τούτης, δεν ευνοεί κανέναν που δεν έχει από μόνος του επιδιώξει να
τον ευνοήσει. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως η τύχη δεν είναι τυχαία.
Όπως ακριβώς η έμπνευση -είχε πει ο Πικάσσο- έρχεται, αλλά
πρέπει να σε βρει να δουλεύεις.
Όπως το ταλέντο υπάρχει, αλλά είναι το 10%· το υπόλοιπο 90%
είναι καθημερινή τριβή, μάθηση και εξάσκηση.
Έτσι κι η τύχη ευνοεί αυτούς που επιδιώκουν κάτι με θέληση
και πάθος και κυρίως αυτούς που πιστεύουν στον εαυτό τους και στην έκβαση της
προσπάθειάς τους.
Τύχη είναι το άλλο όνομα της πίστης.
Τύχη είναι το φως που περιβάλλει το όραμά μας.
Τύχη είναι η απόλυτη έκφραση της θέλησής μας κι ας
εμφανίζεται με 1002 άλλα πρόσωπα.
Αυτή η εθνική έπαιξε καλά. Ήταν διαρκώς "εκεί",
συγκεντρωμένη στο παιχνίδι της, προετοιμασμένη, έξυπνη, σκληροτράχηλη,
επιθετική, λιτή και ώριμη. Και έκανε πολλές ευκαιρίες στις οποίες στάθηκε
"άτυχη".
Ένα ωραίο που διάβασα μες στα πολλά ήταν "Στα 3 δοκάρια
ένα πέναλτυ δώρο". Ναι, αυτό μπορεί και να ισχύει. Όταν παρά τις αναποδιές
συνεχίζεις, επιμένεις, αργά ή γρήγορα θα γυρίσεις την τύχη προς όφελός σου.
Νομοτελειακά.
"Ο επιμένων νικά"· ας σκεφτούμε και λίγο συνειδητά
όσα ψελλίζουμε βαριεστημένα από το
σχολείο μέχρι να πεθάνουμε, αλλά ποτέ δεν τα βιώνουμε, ποτέ δεν τα εμπεδώνουμε,
ποτέ δεν τα κάνουμε πράξη.
Κι επίσης "Η πίστη κινεί βουνά" (Ο Σαμαράς πίστεψε
πως θα στείλει τη μπάλα στα δίχτυα. Το οραματίστηκε ένα κλάσμα του
δευτερολέπτου πριν κλοτσήσει τη μπάλα).
Εμείς, οι πολλοί, η μόνη πίστη που μοιάζει να έχουμε βαθιά
ριζωμένη μέσα μας είναι αυτή που λέει πως στον κόσμο υπάρχει έλλειψη· έλλειψη
πόρων, χρημάτων, μέσων, έλλειψη δυνάμεων, έλλειψη τύχης, έλλειψη αγάπης,
έλλειψη, έλλειψη… Έχουμε κάνει Θεό μας την έλλειψη.
Όμως τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Υπάρχουν τα πάντα,
"λεφτά υπάρχουν" που έλεγε και ο ΓΑΠ. Εμείς δεν έχουμε. Και δεν
έχουμε γιατί ακριβώς δεν πιστεύουμε πως υπάρχουν, ώστε να επιδιώξουμε να τα
αποκτήσουμε. Πιστεύουμε στην έλλειψη!
Αυτός είναι ο ορισμός της μιζέριας, της ένδειας.
Η μόνη έλλειψη που πραγματικά έχουμε είναι της πίστης. Της
πίστης στον εαυτό μας και στις δυνατότητές μας. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος να
κάνει ό,τι θέλει. Φτάνει να θέλει.
Και η όρεξη για “δουλειά” έρχεται τότε αυτόματα, δεν είναι
αγγαρεία, είναι πάθος, είναι ευχαρίστηση, βρίσκεις ηδονή κατά τη διάρκεια της
διαδικασίας, κυνηγώντας το όνειρό σου. Και κυρίως: κυνηγώντας τον καλύτερό σου
εαυτό.
Καλό Καλοκαίρι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου