ΠΟΙ­ΜΑ­ΝΤΟ­ΡΙ­ΚΗ Ε­ΓΚΥ­ΚΛΙ­ΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2013

O Μη­τρο­πο­λί­της Νέ­ας Σμύρ­νης Συ­με­ών 

προς τους ευ­σε­βείς Χρι­στια­νούς της Ι­ε­ράς Μη­τρο­πό­λε­ως

ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ο­λό­φω­τες εκ­κλη­σι­ές μας, αγα­πη­τοί μου α­δελ­φοί, ε­ορ­τά­ζου­με οι Χρι­στια­νοί σή­με­ρα τή γέν­νη­ση του Θε­αν­θρώ­που Κυ­ρί­ου μας. Και γε­μά­τοι α­πό χα­ρά, τη χα­ρά που χα­ρί­ζει μυ­στι­κά στις καρ­δι­ές μας η πί­στη, ψάλ­λου­με: «Η γέν­νη­σίς σου Χρι­στέ ο Θε­ός η­μών ανέ­τει­λε τω κό­σμω το φως το της γνώ­σε­ως…».

Απο­τε­λεί α­λή­θεια της πί­στε­ώς μας. Ταυ­τό­χρο­να όμως συ­νι­στά και εμ­πει­ρι­κή ψη­λά­φη­ση, ολο­φώ­τει­νη βε­βαι­ό­τη­τα που μας προ­σφέ­ρει η πάμ­φω­τη ση­με­ρι­νή ε­ορ­τή. Ο Κύ­ριος Ι­η­σούς εί­ναι το φως· «φως εκ φω­τός, Θε­ός αλη­θι­νός εκ Θε­οῦ αλη­θι­νού», όπως ο­μο­λο­γού­με στο Σύμ­βο­λο τηης πί­στε­ώς μας.

* * *

ΩΣ ΦΩΣ «α­νέ­τει­λε» στον κό­σμο· εναν­θρώ­πη­σε. Προ­σέ­λα­βε την αν­θρώ­πι­νη φύ­ση μας «εκ Πνεύ­μα­τος Α­γί­ου και Μα­ρί­ας της Παρ­θέ­νου».

Μας το δι­α­κή­ρυ­ξε ο Ί­διος: «Εγώ ειμι το φως του κό­σμου» (Ι­ω. 8,12)· «Εγώ φως εις τον κό­σμον ελή­λυ­θα» (Ι­ω. 12,46). Ο Λό­γος, ο Κύ­ριος Ιη­σούς δη­λα­δή, ό­πως γρά­φει ο ευ­αγ­γε­λι­στής Ι­ω­άν­νης, είναι το α­λη­θι­νό φως, που κα­θώς έρ­χε­ται στον κό­σμο, φω­τί­ζει κά­θε άν­θρω­πο (Ιω. 1,9).

Η γέν­νη­ση του Χρι­στού μας εί­ναι η φα­νέ­ρω­ση στη γη, μέ­σα στον χρό­νο και την ­ιστο­ρί­α, του α­ϊ­δί­ου φω­τός. Αυ­τό βε­βαι­ώ­νει ψάλ­λον­τας η Εκ­κλη­σί­α μας: «Φως εκ φω­τός έλαμ­ψε τω κό­σμῳ και πά­σι τον φω­τι­σμόν δω­ρείται».

* * *

ΤΟ ΦΩΣ φω­τί­ζει. Δι­α­λύ­ει τα σκο­τά­δια και κα­θι­στά δι­ά­φα­να τα πάν­τα. Το ί­διο και ο Χρι­στός μας, το α­λη­θι­νό φως. Φω­τί­ζει τον νου του αν­θρώ­που για να δι­α­κρί­νει την πλά­νη α­πό την α­λή­θεια. Να προ­σεγ­γί­σει την α­λή­θεια. Να γνω­ρί­σει την α­λή­θεια, που σε τε­λευ­ταί­α α­νά­λυ­ση ση­μαί­νει να γνω­ρί­σει την ζών­τα και α­λη­θι­νό Θε­ό. Ν᾽ απο­κτή­σει τη δώ­ρο της αλη­θούς θε­ο­γνω­σί­ας.

Το φως του Χρι­στού φω­τί­ζει α­κό­μη και τη συ­νεί­δη­ση του αν­θρώ­που. Να δι­α­κρί­νει το κα­λό α­πό το κα­κό. Το δί­και­ο από το ά­δι­κο. Αυ­τό που ο­φεί­λει να πρά­ττει και αυ­τό που ε­πι­βάλ­λε­ται ν᾽ α­πο­φεύ­γει. Με άλ­λα λό­για, μό­νο το φως του Χρι­στού α­να­δει­κνύ­ει την αν­θρώ­πι­νη συ­νεί­δη­ση φω­τι­σμέ­νη και γρη­γο­ρού­σα.  

* * *

ΤΟ ΦΩΣ του Χρι­στού, όπως άλ­λω­στε και το φυ­σι­κό φως, θερ­μαί­νει την καρ­διά μας. Α­νά­βει μέ­σα μας, τη φλό­γα της α­γά­πης· της δι­πλής αγά­πης. Της α­γά­πης προς τον Θε­ό και της α­γά­πης προς τον πλη­σί­ον.

Χω­ρίς την α­γά­πη του Θε­ού, α­γά­πη προς τον συ­νάν­θρω­πο δεέν μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει. Αυ­τό που ο­νο­μά­ζου­με αν­θρω­πιά, αλ­λη­λεγ­γύ­η, συμ­πα­ρά­στα­ση άν δενε α­πό την α­γά­πη, την α­γά­πη που ο Χρι­στός δι­δά­σκει, γρή­γο­ρα εξα­τμί­ζον­ται. Η α­γά­πη για τον πλη­σί­ον που μας ζη­τά ο Χρι­στός φτά­νει μέ­χρι τα όρια της αυτα­πάρ­νη­σης και της αυ­το­θυ­σί­ας.

Αυ­τός εί­ναι και ο βα­θύ­τε­ρος λό­γος για τον ο­ποί­ο ο Κύ­ριος ο­νό­μα­σε τα «κα­λά έρ­γα», τα έρ­γα που εμ­πνέ­ει η αγά­πη, φως και την πα­ρου­σί­α των μα­θη­τών Του μέ­σα στον κό­σμο, πα­ρου­σί­α φω­τός, που τε­λι­κά οδη­γούν τους αν­θρώ­πους στη δο­ξο­λο­γί­α του α­λη­θι­νού Θε­ού και Πα­τέ­ρα (Ματθ. 5,16).

* * *

Η ΓΕΝΝΗΣΗ του Χρι­στού α­νέ­τει­λε στον κό­σμο αυ­τό το υπέρ­λαμ­προ φως. Και οι άν­θρω­ποι ; Είναι τρα­γι­κή η δι­α­πί­στω­ση που κά­νει ο ευ­αγ­γε­λι­στής Ιω­άν­νης: «Το φως ήρ­θε στον κό­σμο, οι άν­θρω­ποι ό­μως αγά­πη­σαν πε­ρισ­σό­τε­ρο το σκο­τά­δι πα­ρά το φως!» (Ι­ω. 3,19).

Για­τίά; Το εξη­γεί ευθύς α­μέ­σως ο Ευ­αγ­γε­λι­στής: «ην γαρ πο­νη­ρά αυ­τών τα έρ­γα». Το φως έχει την ι­δι­ό­τη­τα να φω­τί­ζει και να ἀ­πο­κα­λύ­πτει. Ε­κεί­νος που τα έρ­γα του, η ζω­ή του είναι σκο­τει­νή μι­σεί το φως. Το φο­βά­ται. Το α­πο­φεύ­γει. «Κά­θε άν­θρω­πος που πράτ­τει έρ­γα φαύλα μι­σεί το φως και δεν έρ­χε­ται στο φως, για­τί φο­βά­ται μή­πως α­πο­κα­λυ­φθούν τα έρ­γα του και κρι­θούν» (στίχ. 20).

Αυ­τό, δυ­στυ­χώς, γί­νε­ται και με πολ­λούς α­πό μας πα­ρό­τι είμαστε βα­φτι­σμέ­νοι χρι­στια­νοί. Εγ­κα­τα­λεί­που­με τον Χρι­στό. Δεν ἐ­πι­θυ­μού­με την πα­ρου­σί­α Του. Α­πο­μα­κρυ­νό­μα­στε από την Εκ­κλη­σία Του. Και η αι­τί­α αυ­τής της στά­σης μας εί­ναι η ά­τα­κτη ζω­ή μας. Τα σκο­τει­νά μας έρ­γα. Τα πά­θη που μας ε­ξου­σιά­ζουν και δεν μας α­φή­νουν να πλη­σι­ά­σου­με το φως του Χρι­στού.  

* * *

Α­δελ­φοί μου,

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ σή­με­ρα!  Η­μέ­ρα ε­όρ­τια, η­μέ­ρα χα­ράς και ελ­πί­δας.

Ο Χρι­στός μας, το φως το α­λη­θι­νό, «ανέ­τει­λε τω κό­σμω». Ήρ­θε κον­τά μας. Έ­γι­νε άν­θρω­πος για να σώ­σει τον άν­θρω­πο. Για να μας χα­ρί­σει τη δυ­να­τό­τη­τα της αλη­θι­νής και αι­ώ­νιας ζω­ής.

Γι᾽ αυ­τό ας Τον πα­ρα­κα­λέ­σου­με, ι­δι­αί­τε­ρα σή­με­ρα, να μας χα­ρί­ζει πλου­σι­ο­πά­ρο­χα το υ­πε­ρού­σιο φως Του.

• Να φω­τί­ζει τον νου μας. Τις σκέ­ψεις που κά­νου­με. Τις α­πο­φά­σεις που παίρ­νου­με.

• Να θερ­μαί­νει τις καρ­δι­ές μας με τη φλό­γα της α­γά­πης για τους συ­ναν­θρώ­πους μας. Ι­δι­αί­τε­ρα αυ­τούς που πο­νούν, που υ­πο­φέ­ρουν, που οι δυ­σκο­λί­ες της ζω­ής τους κά­νουν να απελ­πί­ζον­ται.    
• Να κα­θο­δη­γεί με το φως του Ευ­αγ­γε­λί­ου Του τις συ­νει­δή­σεις μας στην εκ­πλή­ρω­ση του χρι­στι­α­νι­κού μας χρέ­ους. Να ζού­με, δη­λα­δή, και να πο­ρευ­ό­μα­στε, ό­πως προ­τρέ­πει ο Α­πό­στο­λος Παύ­λος, «ως τέ­κνα φω­τός» (Εφ. 5,8).

ΕΥΦΡΟΣΥΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ,

ΛΟΥΣΜΕΝΑ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Ο Ε­πί­σκο­πός σας

† Ο ΝΕ­ΑΣ ΣΜΥΡ­ΝΗΣ ΣΥ­ΜΕ­ΩΝ

 

 

15-22/12: ΕΡΑΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

ΜΗΝΥΜΑ του Μητροπολίτη Συμεών

Α­γα­πη­τοί μου α­δελ­φοί, 

Πλη­σιά­ζει κι εφέ­τος η ε­ορ­τή της θείας γεν­νή­σε­ως του Λυ­τρω­τού μας Κυ­ρί­ου Ι­η­σού Χρι­στού. Θε­ός ε­πί γης! Ο Υιός του Θε­ού γί­νε­ται και υιός αν­θρώ­που για να σώ­σει τον άν­θρω­πο. 

Η ε­ναν­θρώ­πη­ση του Θε­ού Λό­γου α­πο­τε­λεί το «μέ­γα και πα­ρά­δο­ξον μυ­στή­ριον» της πί­στε­ώς μας. Και αυ­τό το γε­γο­νός θα ε­ορ­τά­σου­με, ό­πως κά­θε χρό­νο, σε λί­γες μέ­ρες. Ο Κύ­ριος Ι­η­σούς γεν­νι­έ­ται ως βρέ­φος για να προ­σφέ­ρει στους πλα­νε­μέ­νους την α­λή­θεια, στους δού­λους την ε­λευ­θε­ρί­α, στους α­μαρ­τω­λούς τη συγ­χώ­ρη­ση, στους πλη­γω­μέ­νους και πο­νε­μέ­νους την α­γά­πη και τη στορ­γή, στους θλιμ­μέ­νους την πα­ρη­γο­ριά, στους α­πελ­πι­σμέ­νους την ελ­πί­δα και την αι­σι­ο­δο­ξί­α, στους νε­κρούς την α­νά­στα­ση και τη ζω­ή. Σε ό­λους τους αν­θρώ­πους τη σω­τη­ρί­α και τον α­στεί­ρευ­το πλού­το των ευ­λο­γι­ών Του. 

* * *

          Η με­γά­λη ε­ορ­τή των Χρι­στου­γέν­νων φα­νε­ρώ­νει την απρο­σμέ­τρη­τη α­γά­πη του Κυ­ρί­ου Ι­η­σού προς τον άν­θρω­πο. Και α­κρι­βώς ο Θε­ός έ­γι­νε και α­λη­θι­νός και τέ­λει­ος άν­θρω­πος, για ν᾽ αν­θή­σει στη γη και να καρ­πο­φο­ρή­σει στις ψυ­χές και στη ζω­ή των αν­θρώ­πων η αλη­θι­νή και γνή­σια ἀ­γά­πη:  η α­γά­πη που ο Ίδιος μας α­πο­κά­λυ­ψε με την α­γί­α ζω­ή Του και το σω­τη­ρι­ώ­δες έρ­γο Του. 

Η τέ­λεια αυτή α­γά­πη έχει δυ­ο ά­ξο­νες. Ο έ­νας, κά­θε­τος, εί­ναι η α­γά­πη του αν­θρώ­που προς τον Θε­ό. Ο δεύ­τε­ρος, ορι­ζόν­τιος, εί­ναι η α­γά­πη των αν­θρώ­πων με­τα­ξύ τους, δη­λα­δή η α­γά­πη προς τον πλη­σί­ον. Οι δυ­ο αυ­τές μορ­φές αγά­πης είναι α­να­πό­σπα­στα ε­νω­μέ­νες. 

Η α­γά­πη προς τον πλη­σί­ον, προς τον συ­νάν­θρω­πο, εί­ναι η έμ­πρα­κτη εκ­δή­λω­ση της αγά­πης μας προς τον Θε­ό. Την α­λή­θεια αυ­τή ε­πι­βε­βαι­ώ­νουν τό­σον ο Κύ­ριος Ἰ­η­σούς, όσον και ο ι­ε­ρός Ευ­αγ­γε­λι­στής Ιω­άν­νης. Λέ­γει ο Κύ­ριος στο Ευ­αγ­γέ­λιο της Με­γά­λης Κρί­σε­ως: «Εφ᾽ όσον εποι­ή­σα­τε ε­νί τού­των των α­δελ­φών μου των ε­λα­χί­στων, ε­μοί εποι­ή­σα­τε» (Ματθ. 25,40)· Και ο ά­γιος Ι­ω­άν­νης γρά­φει: «Ταύ­την την εν­το­λήν έχο­μεν απ᾽ αυτού, ίνα ο α­γα­πών τον Θε­όν α­γα­πά και τον α­δελ­φόν αυ­τού» (Α’ Ι­ω. 4,21).      

 * * *

Η μη­τέ­ρα μας Εκ­κλη­σί­α μας δί­νει κι ε­φέ­τος κα­τά τις η­μέ­ρες του Ε­ρά­νου της Α­γά­πης, που θα δι­ε­ξα­χθεί τις πα­ρα­μο­νές των Χρι­στου­γέν­νων, τη χρυ­σή ευ­και­ρί­α να δεί­ξου­με με τρό­πο πη­γαίο και έμ­πρα­κτο τα ιε­ρά αι­σθή­μα­τα της χρι­στι­α­νι­κής μας α­γά­πης προς τους α­δελ­φούς μας εκεί­νους, που δο­κι­μά­ζον­ται και υ­πο­φέ­ρουν και τους ο­ποί­ους καθ᾽ ό­λη τη διά­ρκεια του έ­τους η Μη­τρό­πο­λη και οι Ε­νο­ρί­ες μας αγω­νί­ζον­ται να βο­η­θή­σουν. 

• Εί­ναι οι α­δελ­φοί μας, που φι­λο­ξε­νούν­ται στα Φι­λαν­θρω­πι­κά Ιδρύ­μα­τα της Εκ­κλη­σί­ας μας.

• Εί­ναι οι συ­νάν­θρω­ποί μας, που βρί­σκουν κα­θη­με­ρι­νά ένα πιά­το φα­γη­τού στα συσ­σί­τια των Ε­νο­ρι­ών μας.

• Εί­ναι οι πο­λύ­τε­κνες οι­κο­γέ­νει­ες με πο­λύ χα­μη­λό ει­σό­δη­μα, που συμ­πι­έ­ζον­ται α­πό ποι­κί­λες α­νάγ­κες.

• Εί­ναι οι ά­νερ­γοι πού στε­ρούν­ται πολ­λές φο­ρές κα τα στοι­χει­ώ­δη.

• Εί­ναι οι άρ­ρω­στοι, που α­δυ­να­τούν ν᾽ α­γο­ρά­σουν τα φάρ­μα­κά τους.

• Εί­ναι οι σπου­δα­στές μας εκεί­νοι, που χρει­ά­ζον­ται τη βο­ή­θειά μας, γι­α να συ­νε­χί­σουν τις σπου­δές τους. 

Ό­λοι αυ­τοί και πολ­λοί άλ­λοι α­να­ξι­ο­πα­θούν­τες συ­νάν­θρω­ποί μας πε­ρι­μέ­νουν να τους βο­η­θή­σου­με και να τους συμ­πα­ρα­στα­θού­με.

* * *

  Για τον λό­γο αυ­τό έ­χου­με χρέ­ος ιε­ρό ν᾽ αν­τα­πο­κρι­θού­με στο προ­σκλη­τή­ριο της α­γά­πης, τον Έρανο της Αγάπης, που, ό­πως κά­θε χρό­νο, θα δι­ε­νερ­γή­σει κι ε­φέ­τος η Εκ­κλη­σί­α μας. 

Συ­νερ­γεί­α από ε­θε­λόν­τρι­ες κυ­ρί­ες των Ενο­ρι­ών μας θα σας ε­πι­σκε­φτούν στα σπί­τια σας και στα κα­τα­στή­μα­τά σας α­πο τις 15 έ­ως και τις 22 Δε­κεμ­βρί­ου και θα ζη­τή­σουν να προ­σφέ­ρε­τε ό,τι έχε­τε ευχα­ρί­στη­ση για τα έρ­γα της α­γά­πης. 

Τρέ­φου­με βέ­βαι­η την ελ­πί­δα, ότι, όπως πάν­το­τε, με χα­ρά και προ­θυ­μί­α θα α­νοί­ξε­τε την καρ­διά σας και την πόρ­τα του σπι­τιού σας και θα προ­σφέ­ρε­τε ό,τι μπο­ρείτε για την ε­νί­σχυ­ση και α­να­κού­φι­ση των α­δελ­φών μας. Γνω­ρί­ζου­με τις οι­κο­νο­μι­κές δυ­σκο­λί­ες που λί­γο-πο­λύ ό­λοι μας αν­τι­με­τω­πί­ζου­με. Ας μην ξε­χνού­με ό­μως ό­τι πολ­λοί άλ­λοι συ­νάν­θρω­ποί μας βρίσκονται σε πολύ χειρότερη μοίρα και μα­τώ­νουν κα­θη­με­ρι­νά για να μπο­ρέ­σουν να ε­πι­βι­ώ­σουν!  

Εκ­φρά­ζω σε ό­λους σας τις θερ­μές μου ευ­χα­ρι­στί­ες για τον πλούτο των χρι­στι­α­νι­κών φι­λαν­θρω­πι­κών σας αι­σθη­μά­των. 

Ευφρό­συ­να Χρι­στού­γεν­να και η ευ­λο­γί­α του Θε­ού να είναι πάντοτε μαζί σας και με τις οι­κο­γέ­νειές σας.

Με πα­τρι­κή α­γά­πη και θερ­μές ευ­χές

 Ο Ε­πί­σκο­πός σας

†  Ο  ΝΕ­ΑΣ ΣΜΥΡ­ΝΗΣ ΣΥ­ΜΕ­ΩΝ

Χριστούγεννα στη Νέα Σμύρνη

Στο έλεος των ανέμων

Χθες έπεσε ένα δέντρο έξω από το ΚΕΠ της Παλαιολόγου και καταπλάκωσε ένα αυτοκίνητο.

Σήμερα συνέβη το ίδιο στη Βυζαντίου, στη Μέλητος, στην Ευκαρίου, ποιος ξέρει και πού αλλού...

Ευτυχώς δεν έχει σκοτωθεί κανένας άνθρωπος... ακόμη.

Σήμερα αποφάσισε επιτέλους ο Δήμος να βγει να κλαδέψει τα ετοιμόρροπα δέντρα από τους κεντρικούς δρόμους, Ομήρου κλπ... Οι υπόλοιποι παραμένουμε στο έλεος των δυνατών ανέμων και της εγκαταλελειμμένης από το Δήμο μαραγκιασμένης αστικής φύσης...