ΠΑ­ΣΧΑ 2014: ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

Προς τον Ι­ε­ρό Κλή­ρο και τους ευ­σε­βείς Χρι­στια­νούς της Ι­ε­ράς Μη­τρο­πό­λε­ώς μας

Α­γα­πη­τοί μου α­δελ­φοί,

ΗΧΗΣΑΝ και πά­λι οι α­να­στά­σι­μες καμ­πά­νες! Ήρ­θε κι ε­φέ­τος η μέ­γα­λη, η ο­λό­λαμ­πρη ε­ορ­τή του Πά­σχα. Τον πνευ­μα­τι­κό α­γώ­να που αναλάβα­με οι Χρι­στια­νοί κα­τά τη διά­ρκεια της Με­γά­λης Τεσ­σα­ρα­κο­στής· την κα­τα­νυ­κτι­κή συμ­με­το­χή μας στα άχραντα Πάθη του Νυμ­φί­ου της Εκ­κλη­σί­ας κα­τά τη Με­γά­λη Ε­βδο­μά­δα, δι­α­δέ­χε­ται σή­με­ρα η χα­ρά της Α­να­στά­σε­ως του λυ­τρω­τή μας Κυ­ρί­ου.

Ό­λα λάμ­πουν. Όλα εί­ναι φω­τει­νά. Ό­λα δι­α­τρα­νώ­νουν τη νί­κη και τον θρί­αμ­βο της ζω­ής. Η δη­μι­ουρ­γί­α του Θε­ού. Η ε­πο­χή της Ά­νοι­ξης. Ο ή­λιος που φω­τί­ζει και ζω­ο­γο­νεί το πρό­σω­πο της γης. Τα δέν­τρα με την κα­τα­πρά­σι­νη φυλ­λω­σιά τους. Τα λου­λού­δια που αν­θι­σμέ­να μο­σχο­βο­λούν. Έμ­ψυ­χα και ά­ψυ­χα που δι­α­λα­λούν το ξα­να­ζων­τά­νε­μα της φύ­σε­ως.

ΠΑΝΩ ΑΠ᾽ ΟΛΑ ό­μως φεγ­γο­βο­λούν οι εκ­κλη­σι­ές μας. Και ό­λα την πα­νέ­ορ­τη και φω­ταυ­γή νύ­χτα του Πά­σχα μάς α­πο­κα­λύ­πτουν τη δό­ξα της Α­να­στά­σε­ως. Οι θε­σπέ­σι­ες ψα­λμω­δί­ες. Το με­λισ­σο­κέ­ρι που καί­ει. Το θυ­μί­α­μα που ευ­ω­διά­ζει. Οι λαμ­προ­φο­ρε­μέ­νοι λει­τουρ­γοί. Τα πρό­σω­πα των πι­στών που λάμ­πουν α­πό την α­να­στά­σι­μη χα­ρά.

Στην κο­ρυ­φαί­α τού­τη ε­ορ­τή του Πά­σχα, που ε­ορ­τά­ζει η Εκ­κλη­σί­α του Θε­ού, ό­που γης και άν βρί­σκε­ται, συμ­με­τέ­χου­με κι ε­μείς, α­δελ­φοί μου, τα μέ­λη της το­πι­κής μας Εκ­κλη­σί­ας. Ε­πι­κοι­νω­νών­τας, λοι­πόν, σή­με­ρα μα­ζί σας, ε­πι­τρέψ­τε μου μα­ζί με την ανα­στά­σι­μη χα­ρά που μοι­ρά­ζο­μαι μα­ζί σας να σάς εμ­πι­στευ­θώ και τους ε­όρ­τιους στο­χα­σμούς μου.

* * *

ΕΝ ΠΡΩΤΟΙΣ­ τί είναι, τί ση­μαί­νει για μας τους Χρι­στια­νούς το Πά­σχα; Ο α­πό­στο­λος Παύ­λος γρά­φον­τας προς τους Χρι­στια­νούς της Κο­ρίν­θου μας πα­ρα­δί­δει έ­να  θαυ­μά­σιο  ο­ρι­σμό : «Και γαρ το Πά­σχα ημών υπέρ ημών ετύ­θη Χρι­στός» (Α’ Κορ. 5,7). Η δι­κή μας ε­ορ­τή του Πά­σχα, το Πά­σχα δη­λα­δή των Χρι­στια­νών, συ­νί­στα­ται στο γε­γο­νός ό­τι θυ­σι­ά­στη­κε για χά­ρη μας ο Χρι­στός.

Ο Κύ­ριός μας σταυ­ρώ­θη­κε για μας και πέ­θα­νε ε­πί του Σταυ­ρού. Τον θά­να­τό Του α­κο­λού­θη­σε η α­πο­κα­θή­λω­ση και η τα­φή Του. Και την τρι­ή­με­ρη πα­ρα­μο­νή Του στον τά­φο δι­α­δέ­χτη­κε η εκ νε­κρών έν­δο­ξη Α­νά­στα­σή Του. Έ­τσι ο­λο­κλη­ρώ­θη­κε το έρ­γο της σω­τη­ρί­ας του κό­σμου. Με τον Σταυ­ρό και την Α­νά­στα­σή Του ο Χρι­στός γί­νε­ται το Πά­σχα μας. Μας δι­α­βι­βά­ζει, ό­πως ψάλ­λου­με, α­πό τον θά­να­το στη ζωή και α­πό τη γη στον ου­ρα­νό.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, πολ­λοί α­δελ­φοί μας Χρι­στια­νοί α­γνο­ούν τη θε­με­λι­ώ­δη αυτή α­λή­θεια της πί­στε­ώς μας και γι᾽ αυ­τό πα­ρα­νο­ούν και τη ση­μα­σί­α της εορ­τής του  Πά­σχα.

Πά­σχα γι᾽ αυ­τούς εί­ναι ν᾽ α­φή­σουν τα σπί­τια τους κα­ι την κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά τους και να φύ­γουν. Να πά­νε στα χω­ριά τους. Να τα­ξι­δέ­ψουν στο εξω­τε­ρι­κό. Να φτά­σουν και στους πιο α­πί­θα­νους ε­ξω­τι­κούς προ­ο­ρι­σμούς.

Πά­σχα γι᾽ αυ­τούς είναι το ψή­σι­μο του ο­βε­λί­α. Να φά­νε χω­ρίς ό­ριο. Να πιουν χω­ρίς μέ­τρο. Να ξε­φαν­τώ­σουν χω­ρίς πε­ρι­ο­ρι­σμούς. Ο πα­χυλός ὑλισμός σέ ὅ­λο του τό με­γα­λεῖ­ο!

ΚΑΠΟΙΟΙ ί­σως δια­βούν και το κα­τώ­φλι της Εκ­κλη­σί­ας για να α­νά­ψουν έ­να κε­ρί και να προ­σκυ­νή­σουν όπως-όπως τον Ε­σταυ­ρω­μέ­νο. Άλ­λοι θα βρεθούν στο πε­ζο­δρό­μιο και θα βλέ­πουν πε­ρί­ερ­γα τον Επι­τά­φιο να περ­νά. Και οι πολ­λοί κα­τά την τε­λε­τή της Α­να­στά­σε­ως τη νύ­χτα του Πά­σχα θα στα­θούν κά­που στο δρό­μο ή στήν πλα­τεία με μια λαμ­πά­δα στο χέ­ρι. Και χω­ρίς κα­λά-κα­λά ν᾽ α­κού­σουν το Χρι­στός α­νέ­στη από το θό­ρυ­βο των κρο­τί­δων και τα πυ­ρο­τε­χνή­μα­τα, γρή­γο­ρα-γρή­γο­ρα θα κά­νουν με­τα­βο­λή για να επι­στρέ­ψουν στα σπί­τια τους για την α­πό­λαυ­ση της μα­γει­ρί­τσας!

Έ­τσι ό­μως ο Χρι­στός είναι ο με­γά­λος α­πών. Και το Πά­σχα, ό­πως συ­νη­θί­σα­με οι πολ­λοί να το γι­ορ­τά­ζου­με, δεν είναι το Πά­σχα του Χρι­στού. Δεν έχει κα­μιά σχέ­ση με τη σταυ­ρι­κή Του θυ­σί­α και την έν­δο­ξη Ανά­στα­σή Του.

* * *

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Παύ­λος ο­ρί­ζον­τας ό­τι το Πά­σχα για μας τους Χρι­στια­νούς είναι ο ίδιος ο Χρι­στός μας, υ­πο­δει­κνύ­ει και το πώς οφεί­λου­με να εορ­τά­ζου­με την ε­ορ­τή. Πώς α­κρι­βώς; «Όχι με το πα­λιό προ­ζύ­μι, ού­τε με προ­ζύ­μι κα­κί­ας και πο­νη­ρί­ας, αλ­λά με ά­ζυ­μα ειλι­κρι­νεί­ας και α­λη­θεί­ας» (Α’ Κορ. 5,8).

Οι ό­ροι «ζύ­μη» και «ά­ζυ­μα» πα­ρα­πέμ­πουν στις ι­ου­δα­ϊ­κές συ­νή­θει­ες ε­ορ­τα­σμού του ε­βρα­ϊ­κού Πά­σχα. Στη γρα­φί­δα του Α­πο­στό­λου προσ­λαμ­βά­νουν και­νούρ­γιο πε­ρι­ε­χό­με­νο. Εκ­φρά­ζουν τον τρό­πο με τον ο­ποίο οφεί­λου­με να ε­ορ­τά­ζου­με πλέ­ον οι Χρι­στια­νοί το δι­κό μας Πά­σχα.

● Με κα­θα­ρή καρ­διά. Απαλ­λαγ­μέ­νοι α­πό κά­θε εί­δους κα­κί­α και πο­νη­ρί­α. Οι Χρι­στια­νοί α­να­γεν­νη­μέ­νοι με τη χά­ρη του Βα­πτί­σμα­τός μας αρ­νού­μα­στε πλέ­ον κά­θε σχέ­ση με την α­μαρ­τί­α που είναι η «πα­λαιά ζύ­μη». Έ­τσι και μό­νο μπο­ρούμε ε­πά­ξια να συμ­με­τέ­χου­με στον ε­ορ­τα­σμό του Πά­σχα.

● Με τον α­νυ­πό­κρι­το, ει­λι­κρι­νή και κα­θα­ρό τρό­πο ζω­ής που μας δι­δά­σκει το Ευ­αγ­γέ­λιο. Η γνή­σια χρι­στι­α­νι­κή μας ζω­ή -τα «άζυ­μα ει­λι­κρι­νεί­ας καί α­λη­θεί­ας»- μας ε­πι­τρέ­πει να ε­ορ­τά­ζου­με θε­ά­ρε­στα το Πά­σχα του Κυ­ρί­ου. Ο ε­ορ­τα­σμός μας να εί­ναι με­το­χή στη θεί­α ζωή του α­να­στη­μέ­νου Κυ­ρί­ου μας.

* * *

Α­δελ­φοί μου α­γα­πη­τοί,

ΚΑΘΩΣ το βρά­δυ της Με­γά­λης Πέμ­πτης α­τε­νί­ζα­με συγ­κλο­νι­σμέ­νοι τον Κύ­ριό μας ε­πί του σταυ­ρού, ο ι­ε­ρός υ­μνο­γρά­φος μας προ­έ­τρε­πε:

 «Ας μη γιορτάσουμε όπως οι Ιουδαίοι,

γιατί το δικό μας Πάσχα είναι ο ίδιος ο Χριστός

που θυσιάστηκε για μας.

Ας καθαρίσουμε τον εαυτό μας από κάθε είδους μολυσμό

και ειλικρινῶς ας Τον παρακαλέσουμε:

Ανάστα, Κύριε, και σώσε μας ως φιλάνθρωπος που είσαι».

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ!

Με θερ­μές πασχάλιες ευχές

ο Ε­πί­σκο­πός σας

† Ο ΝΕ­ΑΣ ΣΜΥΡ­ΝΗΣ ΣΥ­ΜΕ­ΩΝ