ΑΣ'ΤΟΥΣ ΝΑ ΛΕΝΕ

Αυτό που υποτίθεται ότι διαχρονικά χαρακτηρίζει τον Έλληνα είναι η αλεγκρία του, η ευθυμία, η χαρά της ζωής. Ο Έλληνας είναι ταυτισμένος με τον χαρακτήρα και τη φιλοσοφία του Ζορμπά, ενός ανθρώπου που δεν χάνει το κέφι του ό,τι και να συμβαίνει. Κι αυτό είναι γεγονός, πάντα ήταν και πάντα θα είναι διαχρονικά.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

Μιας και πλησιάζει το Πάσχα, θρησκευτική γιορτή, και καθώς οι θρησκείες γεννιούνται μέσα από την πίστη του ανθρώπου σε κάποιον θεό, θέλω να πω ξανά για την πίστη.

Ένα πολύ σημαντικό όπλο λοιπόν -ίσως το σημαντικότερο- για να επιτύχει κανείς οτιδήποτε στη ζωή είναι η πίστη. Η πίστη στον εαυτό μας, η πίστη σε έναν στόχο, σε μια ιδέα, η πίστη στον άνθρωπο ή εντέλει στο Θεό. Χωρίς πίστη δύσκολα μπορεί να επιτευχθεί οτιδήποτε: για ποιο λόγο να επιδιώξουμε κάτι στο οποίο δεν πιστεύουμε;

Ειρηνική Συνύπαρξη

«Θαρρώ, Ζορμπά, πως τριών λογιών είναι οι άνθρωποι:

Αυτοί που βάνουν σκοπό να πλουτίσουν, να φιλήσουν, να δοξαστούν,

αυτοί που μάχονται να ευεργετήσουν όσο μπορούν τους ανθρώπους

και τέλος αυτοί που σκοπό τους βάνουν να ζήσουν τη ζωή του σύμπαντος.»

Νίκος Καζαντζάκης

Ανθρώπινη περιπέτεια

Ακούγοντας κανείς ειδήσεις στην τηλεόραση, τον πιάνει τρόμος με τους πρόσφυγες. Τους φαντάζεται σαν μυρμήγκια ή σαν κατσαρίδες που ξεχύνονται από παντού, φτάνουν στα υπόγεια και μέχρι τις ταράτσες των πολυκατοικιών τους, εισβάλουν στα σπίτια τους και τους πνίγουν στον ύπνο τους…

Πάνω απ’ όλα είμαστε Άνθρωποι

Όταν ο Albert Schweitzer πήγε στο Όσλο για να πάρει το Νόμπελ της Ειρήνης το 1952, κάλεσε τον κόσμο «να τολμήσει να αντιμετωπίσει την κατάσταση... Ο άνθρωπος έχει γίνει ένας υπεράνθρωπος... Αλλά ο υπεράνθρωπος με την υπεράνθρωπη δύναμη δεν έχει ανυψωθεί στο επίπεδο της υπεράνθρωπης λογικής. Στο βαθμό που η δύναμη του μεγαλώνει, εξελίσσεται προοδευτικά σε άνθρωπο φτωχό... Πρέπει να συγκλονίζει τη συνείδηση μας το γεγονός ότι στην προσπάθεια μας να γίνουμε υπεράνθρωποι, γινόμαστε όλο και πιο απάνθρωποι».

Ποιον ταΐζεις;

Άλλη μια χρονιά έφτασε στο τέλος της· για τους περισσότερους μια δύσκολη χρονιά.

Τι την χαρακτήρισε;

• Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, το μπαράζ αποτυχημένων διαπραγματεύσεων με τους δανειστές μας, το δημοψήφισμα και ο φόβος του grexit 
• Η συνεχιζόμενη και μάλλον επιδεινούμενη οικονομική ύφεση, το κλείσιμο των τραπεζών, τα capital controls, οι διαρκώς αυξανόμενοι φόροι και τα «κόκκινα δάνεια»
• Ο πόλεμος στη Συρία, το τεράστιο προσφυγικό κύμα προς την Ευρώπη, τα πνιγμένα παιδιά και ο χαρακτηρισμός της Ελλάδας ως «ανίσχυρα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης» με ό,τι αυτό συνεπάγεται. 
• Οι απειλές και οι επιθέσεις του «Ισλαμικού Κράτους» και ο εξαπλούμενος τρόμος στην Ευρώπη και σ’ ολόκληρο τον κόσμο 
• Ο Ευρωσκεπτικισμός και τα συνεπακόλουθά του. 

Ξεμπερδεύοντας το κουβάρι

Όλοι φτάνουμε κάποιες στιγμές σε απελπισία… Απελπισία όχι τόσο με την έννοια να πηδήξουμε από το παράθυρο, απλώς νιώθουμε πως ο δρόμος μας είναι αδιέξοδος, πως ό,τι κι αν κάνουμε είναι μάταιο, πως όλες μας οι προσπάθειες πάνε στράφι. Ειδικά σε μια χώρα που διανύει τον 8ο(;) χρόνο οικονομικής κρίσης, τέτοια συναισθήματα είναι συχνά.

Καλές Πρακτικές

Όλα τα νήματα της κοινωνίας  τα κινούν άνθρωποι. Πάντα υπάρχουν βέβαια κάποιες «αντικειμενικές» συνθήκες, οι οποίες μπορεί να είναι ευνοϊκές ή ανασταλτικές, όμως το σημαντικότερο είναι από ποια οπτική γωνία τις εξετάζει κανείς. Και η οπτική γωνία είναι συνυφασμένη με διάφορους παράγοντες: από την ηθική ως την ευφυία και κυρίως την παιδεία του κάθε μεμονωμένου ατόμου ή μίας ολόκληρης κοινωνίας.

Έτσι και στη δημόσια ζωή τα πάντα έχουν να κάνουν με τους ανθρώπους. Ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος, αυτό είναι γνωστό τοις πάσι. Οι άνθρωποι είμαστε γεμάτοι ελαττώματα. Όλοι. Όταν κατέχουμε λοιπόν μια θέση εξουσίας –από την πιο ασήμαντη ως την πιο καίρια- δρούμε βάσει της ελαττωματικής και εγωιστικής μας φύσης. Κοιτάζουμε να εκμεταλλευθούμε την ευχάριστη για μας συγκυρία προς ίδιον όφελος.

Κι εσύ το ίδιο δεν θα έκανες; Αν απαντήσεις «Όχι», κοροϊδεύεις απλώς τον εαυτό σου.

Εφόσον λοιπόν διοικούμε και διοικούμαστε βάσει της ανθρώπινης φύσης μας, το θέμα δεν είναι να κρίνουμε και να κατακρίνουμε διαρκώς όποιον τύχει να αναλάβει κάποια θέση εξουσίας· σε τι ωφελεί να βρίζουμε ένα συγκεκριμένο άτομο, αφού πολύ καλά γνωρίζουμε -ή θα έπρεπε πια να γνωρίζουμε- πως και ο επόμενος θα διοικήσει βάσει των προσωπικών του ελαττωμάτων και βεβαίως βάσει των προσωπικών του συμφερόντων;

Η λύση είναι να κάνουμε επιτέλους κάτι άλλο. Κάτι που θα εξαρτάται λιγότερο από τις διαθέσεις του κάθε διοικούντα. Να προσπαθήσουμε να θεσμοθετήσουμε και να ακολουθήσουμε «καλές πρακτικές», δοκιμασμένες μεθόδους, ηθικά αποδεκτές και κυρίως αποτελεσματικές. Μεθόδους που θα αποσκοπούν στο καλό του συνόλου.

Και για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να ανοίξουμε τους ορίζοντές μας, να ψάξουμε, να μελετήσουμε και να οικειοποιηθούμε τέτοιες πρακτικές, που έχουν ήδη αποδώσει και συνεχίζουν να αποδίδουν -ίσως σε άλλα κράτη ή σε ιδιωτικές εταιρίες ή σε μεμονωμένες κοινότητες. Η εσωστρέφεια κι η εμμονή στο οικείο δεν ωφέλησε ποτέ κανέναν.

---

Όταν κάποιος προσπαθεί να μην κρίνει και κατακρίνει διαρκώς τα όντως κακώς κείμενα, συχνά κατηγορείται πως φοράει «ροζ γυαλιά». Η ακόμα χειρότερα πως εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα, που βρίσκονται προσωρινώς σε θέση ισχύος και θέλουν να παρουσιάζουν τα πάντα ρόδινα. Όμως υπάρχει κι η άλλη απλή «εξήγηση»: μερικοί άνθρωποι ή μερικές κοινωνίες συνειδητοποιούν κάποια στιγμή, πως η επίρριψη ευθυνών δεν ωφελεί σε τίποτα. Αναλαμβάνουν την ευθύνη των πραγμάτων και προσπαθούν με σκέψη και δουλειά να τα αλλάξουν. Προσπαθούν να ανακαλύψουν νέους δρόμους, να δημιουργήσουν νέες συνθήκες, να εξελιχθούν.

Εσείς με ποιους είστε;


Alexia Iliadou

ΕΜΕΙΣ ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ

Οι παλιοί έλεγαν πως αν ο καθένας σκούπιζε το πεζοδρόμιο μπροστά από το σπίτι του, όλο το πεζοδρόμιο θα ήταν καθαρό. Αν κάναμε ό,τι μας αντιστοιχεί -συνειδητά, έντιμα, αποτελεσματικά κι ανυστερόβουλα-, μετά θα μπορούσαμε να συζητήσουμε και για το τι πρέπει να κάνουν οι άλλοι και το όποιο "κράτος" -που το βλέπουμε κι αυτό ως "άλλο", ενώ ουσιαστικά είμαστε εμείς, είναι το σύνολο των ατομικών μας επιλογών. Όχι μόνο στην Ελλάδα, παντού.

Η ιστορία του πατέρα μου, που ήρθε από την Σμύρνη το '22

Φωτό: Μανώλης Μεγαλοκονόμος, ο σημαντικότερος ίσως φωτογράφος της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και φίλος της οικογένειας

Μιας και λόγω των Σύρων όλοι θυμήθηκαν προσφάτως την καταστροφή της Σμύρνης -το Lifo κάνει εκτενές αφιέρωμα με προσωπικές ιστορίες προσφύγων από τη Σμύρνη-, ας παραθέσω κι εγώ την ιστορία του μπαμπά μου, όπως τουλάχιστον την έχω ακούσει και την ξέρω.

Το Είμαι και το Έχω

Υπάρχουν κι άλλα

Ήμουν Ινδία. Οι Ινδοί κάνουν κάθε μέρα πανηγύρια. Και την υπόλοιπη ημέρα προετοιμάζονται ψυχολογικά για τα πανηγύρια. Ε, δεν πάει έτσι μπροστά ένας λαός.

Επίσης μένουν με τους γονείς τους μέχρι να γεράσουν. Ε, δεν πάει έτσι μπροστά ένας λαός.

Φτάνει να θέλεις

Έκλεισα ραντεβού με το «Χαμόγελο του Παιδιού» για να προσφέρω εθελοντικά την βοήθειά μου στα παιδιά που φροντίζει αυτός ο σύλλογος. Δεν το έκανα από φιλανθρωπία, το έκανα διότι μου αρέσει να ασχολούμαι με τα παιδιά, έχω την αίσθηση πως μου δίνουν πάντα περισσότερα απ’ όσα τους δίνω· πάνω απ’ όλα τη χαρά της ζωής. Η λέξη φιλανθρωπία έτσι κι αλλιώς μου φαίνεται αστεία: να αγαπάς το ίδιο σου το είδος θα έπρεπε αν μη τι άλλο να είναι αυτονόητο, όχι να σε χαρακτηρίζει ως «καλό» και «ηθικό» άνθρωπο.

Είμαστε Downtown

Βγαίνοντας από τον οδοντίατρο μια όμορφη βραδιά του Νοεμβρίου, περπάτησα λίγο στην πλατεία της Νέας Σμύρνης κι άξαφνα την είδα με καινούρια μάτια… σα να την έβλεπα για πρώτη φορά. Και ναι, συνειδητοποίησα πως η Νέα Σμύρνη έχει αλλάξει, είναι σα μια γυναίκα που μεγάλωσε, ωρίμασε, άλλαξε, μα είναι άξαφνα πάλι όμορφη, με μιαν άλλη γοητεία, διαφορετική από αυτήν που θυμόμουν μικρή.

Ναι, έχασε τις πρασιές και τις όμορφες μονοκατοικίες της, δεν είναι πια «προάστειο» -αν ήταν ποτέ. Είναι μια πλευρά της πολύπαθης και πάντα σαγηνευτικής Αθήνας, είναι ένα κομμάτι του κέντρου της -καθώς πια η πρωτεύουσα απλώνεται από τις παρυφές της Πεντέλης μέχρι τη Βάρκιζα κι από τον Υμηττό μέχρι το επίνειο του Πειραιά.

Η Νέα Σμύρνη είναι πλέον downtown.

Σφύζει από ανθρώπους κάθε ύφους, χρώματος, ηλικίας και συλλογισμών, λάμπει, ρέει, αντανακλά στα λιμνάκια της την εικόνα μιας σύγχρονης, πολύβουης ευρωπαϊκής πόλης. Και εκτοξεύει απ’ τα συντριβάνια της μια διάθεση διάχυτης φιλικότητας, την αίσθηση πως «Ναι, εδώ ζούμε καλά και περνάμε όμορφες στιγμές με τους δικούς μας και με τους γύρω μας».

Μια μέρα, να μου το θυμηθείτε, η Νέα Σμύρνη θα είναι κάτι σαν Κολωνάκι. Αλλά -πρωτοποριακά- μαζί και λαός. Το όραμα της συντροφικής κοινωνίας.

Αλεξία Ηλιάδου

* Το παλούκι (δεν ξέρω αν το λένε πια έτσι το κάθετο έμβλημα της πόλης στη μέση της 1ης λίμνης) μας χωράει και μας συγχωράει όλους.

Τότα Ηλιάδου: 7 χρόνια μακριά μας

Σαν σήμερα, 8 Νοεμβρίου του 2007, πήραν μαζί τους 
οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ 
-ανήμερα τη γιορτή τους- 
την πρώτη εκδότρια της εφημερίδας "Νέοι Ορίζοντες" 
την λαμπερή και πάντα χαμογελαστή 
Τότα Ηλιάδου. 
Να είναι καλά όπου και νά 'ναι· 
ελεύθερη, ξέγνοιαστη κι ευτυχισμένη.

Ναι μεν, αλλά...

Έστειλα αίτηση για να λάβω μέρος στην κλήρωση για τη συγκρότηση της Δημοτικής Επιτροπής Διαβούλευσης Δήμου Νέας Σμύρνης για την περίοδο 2014-2016 και δεν μου απάντησε κανείς –έστω αν έλαβαν την αίτηση, έστω ένα αυτοματοποιημένο μήνυμα «Ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον σας». Τίποτα. Άκρα του τάφου σιωπή.

ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΝΩ;

ΣΤΑ ΤΡΙΑ ΔΟΚΑΡΙΑ, ΕΝΑ ΠΕΝΑΛΤΥ ΔΩΡΟ

Γράφω το άρθρο ακριβώς μετά την πρόκριση της εθνικής μας ομάδας στους 16 του Μουντιάλ. Διαβάζω σχόλια, ότι το πέναλτυ ήταν πέτσινο, συλλογισμούς του τύπου αν θα έπρεπε ο Σαμαράς να πει πως δεν ήταν πέναλτυ για να είναι "ηθικός", ότι είμαστε γελοίοι που πανηγυρίζουμε ένα "ψεύτικο" αποτέλεσμα κι ότι απλά η τύχη μας ευνόησε…

Η τύχη λοιπόν, καλοί μου μίζεροι "ηθικοί" άνθρωποι της χώρας τούτης, δεν ευνοεί κανέναν που δεν έχει από μόνος του επιδιώξει να τον ευνοήσει. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως η τύχη δεν είναι τυχαία.

Κάτι από Ανάσταση…

 

ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΕΣ ΦΙΛΙΕΣ

Όταν είσαι φίλος με κάποιον, όταν έχεις κοινή πορεία, σε κάποια μεγάλη ισιάδα θα μπεις στον πειρασμό να γκαζώσεις, να προσπεράσεις, να αποδείξεις πως είσαι καλύτερος. Κι ο άλλος θα τσιμπήσει. Η κόντρα είναι νομοτελειακή…